poczta do mnie xxx xxx xxx

Metody liczenia głosów

Metody liczenia głosów jest prawdopodobnie najważniejszym i mającym największy wpływ na wynik wyborczy elementem ordynacji wyborczej.

Metoda Hare’a

Nazwa pochodzi o nazwiska londyńskiego prawnika Thomasa Hare’a.

Jedna z metod przeliczania ważnie oddanych głosów w wyborach o mandaty. Wyniki wyborów ustala się w postępując wg poniżej procedury:

  1. Oblicza się tzw. stały iloraz wyborczy poprzez podzielenie ogólnej liczby głosów oddanych w skali całego kraju przez ogólną liczbę mandatów do obsadzenia w wyborach. Kandydat, który uzyskał liczbę głosów równą lub większą ilorazowi wyborczemu, otrzymuje mandat.
  2. Jeśli  pula mandatów do obsadzenie nie została wykorzystana, dalsze obsadzanie mandatów polega na badaniu, który z kandydatów nie posiadający jeszcze mandatu w swoim wyniku jest najbliższy stałego ilorazu wyborczego. On też otrzymuje mandat.

Metoda Hare’a – Niemeyera

metoda stosowana do rozdzielenia mandatów w proporcjonalnych systemach wyborczych z listami partyjnymi, powstała na skutek modyfikacji metody Hare’a przez niemieckiego matematyka Horsta Niemeyera. Nazywana jest także metodą matematycznej proporcji lub największej reszty.

Liczbę uzyskanych mandatów oblicza się za pomocą wzoru:

Q=\frac{V_{1} \cdot S}{V_{t}}=X,...

gdzie:
Q – liczba uzyskanych przez daną listę partyjną mandatów
V1 – liczba ważnie oddanych głosów na daną listę w okręgu wyborczym
S – liczba mandatów do obsadzenia w danym okręgu wyborczym
Vt – łączna liczba głosów oddanych w danym okręgu wyborczym

Wynik to liczba, która składa się z dwóch części. Część jednostkowa oznacza ilość mandatów przypadających w okręgu wyborczym danej partii. Jeżeli w tym okręgu pozostaną jakieś mandaty to przydziela się je kolejno partiom, które cześć ułamkową mają najwyższą. Czyli mają największą resztę.

Metoda D’Hondta

(również: Jefferson’s methodBader–Ofer method) – metoda stosowana do liczenia  mandatów w systemach wyborczych opartych na ordynacji proporcjonalnej z listami partyjnymi. Jej nazwa pochodzi od nazwiska belgijskiego matematyka Victora D’Hondta.

Każdy komitet wyborczy (którego wynik jest powyżej progu wyborczego) ma obliczane tak zwane ilorazy wyborcze, które są szeregiem liczb będących wynikiem dzielenia wyniku wyborczego przez kolejne liczby naturalne.  O podziale miejsc pomiędzy komitetami decyduje wielkość obliczonych w ten sposób ilorazów. Można to przedstawić wzorem:

,

gdzie:

I – to wielkość danego ilorazu wyborczego,

L – to całkowita liczba głosów oddana na dany komitet w wyborach,

n – to kolejne liczby naturalne ≥ 1.

Następnie tak obliczone ilorazy wyborcze szereguje się wg wartości, od największego do najmniejszego z zaznaczeniem, do którego komitetu należy każdy z nich. Mandaty przydziela się zgodnie z określoną w ten sposób kolejnością, poczynając od najwyższego wyniku aż do wyczerpania wszystkich mandatów.

Metoda Sainte-Laguë

Metoda stosowana do liczenia  mandatów w systemach wyborczych opartych na ordynacji proporcjonalnej z listami partyjnymi. Jej nazwa pochodzi od nazwiska francuskiego matematyka André Sainte-Laguë.

Różni  się od medoty D’Hondta tym, że ilorazy wyborcze otrzymuje się poprzez podzielenie wyniku wyborczego przez kolejne liczby nieparzyste (zamiast wszystkich). Spotykane są liczne wariacje tej metody, np pierwszym dzielnikiem jest liczba 1,4 zamiast 1, co sprzyja ugrupowaniom większym (modyfikowana metoda Saint-Legue)

Metoda Sainte-Laguë jest stosowana m.in. w systemach wyborczych w Nowej Zelandii, Norwegii, Szwecji, Bośni i Hercegowinie, Łotwie oraz Kosowie, a od 2009 roku również w Niemczech. Jest stosowana, także w Niemczech w wyborach do Landtagów: Badenii-Wirtembergii, Hamburga, Bremy, Nadrenii Północnej-Westfalii oraz Nadrenii-Palatynatu. Użyto jej również w wyborach w Boliwii w 1993 roku, wyborach do Rady Legislacyjnej Autonomii Palestyńskiej w 2006 roku i w wyborach parlamentarnych w Nepalu w 2008 roku. Zastosowano ją także (w wersji zmodyfikowanej) w Polsce podczas wyborów parlamentarnych w 2001 roku oraz w wyborach do rad gmin (w gminach liczących powyżej 20 tys. mieszkańców) w 1990 i 1994 r.

Metoda Sainte-Laguë generuje wyniki lepiej odzwierciedlające poglądy wyborców, podczas gdy metoda D’Hondta sprzyja większym partiom. (za wikipedią)