Głos aprobujące – system głównie jednomandatowy, zaliczany do proporcjonalnych chociaż nie jest systemem mającym zapewnić parlamentowi odwzorowanie preferencji wyborczych. Wywodzi się z głosowania punktowego, gdzie zakres wartości został ograniczony tylko do dwóch – 0 i 1.
Typ: jednomandatowy, rangowy prosty, jednoturowy
Tworzenie list: indywidualne zgłaszanie się kandydatów wg, wymogów fakultatywnie określonych przez lokalne prawo
Głosowanie – polega na zaznaczeniu na liście tych kandydatów, którzy nie budzą wątpliwości i pozytywnie odpowiada na pytanie „Czy kandydat nadaje się do tego zadania?” Można nie zaznaczyć nikogo, jednego kandydata lub kilku. Nie używa się punktów rangowych, ale tak samo warty dla każdego kandydata znak akceptacji.
Liczenie głosów – zlicza się głosy aprobujące, wygrywa kandydat z największą ilością. głosów.
Przykład karty do głosowania ApV (za en.wikipedia.org)
Historia – pierwszy raz system przedstawiony przez Guy Ottowell’a oraz Roberta J.Webera w 1977r. Ten ostatni nadał mu aktualną nazwę. System został głębiej opisany w 1978r przez politologa Stevena Brams’a i matematyka Petera Fishburn’a. System stosowany przez pewien czas przez różnego rodzaju organizacje. Ciekawostka, jedna z odmian tego systemu była stosowana w latach 1294 – 1621 podczas Konklawe.
Cechy
- system powoduje wybranie najbardziej tolerowanego kandydata, a nie najbardziej popieranego,
System może być zaimplementowany do głosowań w okręgach wielomandatowych. Prostym sposobem na to jest głosowanie aprobujące blokowe (BV), prosty wariant głosowania blokowego, w którym każdy wyborca może wybrać nieograniczoną liczbę kandydatów, a kandydaci, którzy uzyskają najwięcej głosów zatwierdzających, wygrywają. Nie zapewnia to proporcjonalnej reprezentacji i jest między innymi przedmiotem dylematu Burra